Plaatjesmania in Middelstum en ommelanden. - Middelstum Info

Plaatjesmania…
Is het u ook opgevallen? Ondanks de corona of misschien wel dankzij corona, was er de afgelopen weken veel verkeer in Middelstum en de ommelanden. Waar eerst een verdwaalde voetganger met een viervoeter liep, bewogen zich nu horden fietsers en wandelaars voort, met een verbeten gezicht en blijkbaar een doel voor ogen. Eerst dacht ik dat er een nieuwe regionale fiets- en wandelroute was uitgezet, maar dat bleek niet het geval. Ik ben van nature erg nieuwsgierig en daarom besloot ik maar eens zo’n wandelaar aan zijn wandelbroek te trekken op de Trekweg tussen Kantens en Middelstum. Of eigenlijk wandelaars, want meneer werd vergezeld door mevrouw en beiden stiefelden ze in een mager middagzonnetje richting de groene brug. “Lekker aan de wandel?”, was mijn intellectuele vraag. Je moet toch wat om een gesprek te openen. “Ja, het weer is er wel naar”, was het antwoord. “Even lekker eruit en het heeft voor mij ook nog een ander belang”. Ohh? De eind-zeventiger (gokje) lachte en vertelde dat hij last had van plaatjesmania. Hij was de hele dag al bezig geweest met stickers, die je blijkbaar in een boekwerkje kon plakken. Historische plaatjes, dat wel, geen voetbalplaatjes of afbeeldingen van klassieke auto’s en motoren.De zeventiger vervolgde zijn verhaal: “Wij wandelen vanmiddag een uurtje, even op en neer naar Middelstum. Ik heb vier plaatjes kunnen slijten aan een kennis die ze nog niet had en kan er zelf vijf uit zijn “dubbele” halen. Dat is dus één plaatje in 12 minuten, die score maak je niet altijd. Het is een actie van de Plus en de Historische vereniging Middelstum. Een schot in de roos, zeker in deze tijden, want het verbindt. Zowel het boekje als de stickers zijn gratis, hoewel die stickers alleen bij de gekochte boodschappen te krijgen zijn. Ze zitten in zo’n handig zakje, die redelijk gemakkelijk open te scheuren is. Je krijgt vier stickers per zakjes en ze plakken lekker weg. Hoewel, je moet wel eerst het systeem even in de gaten hebben”.  “Hoezo bedoel je”, onderbrak ik hem. “Nou, ik voelde wel even een kleine irritatie, toen ik bij het eerste plaatje moeite had om via één hoekje het schutblad van de sticker eraf te peuteren. Na enig onderzoek ontdekte ik, dat men ook aan het verwijderen van het schutblad had gedacht. Er zat een handig sneetje op de achterkant, zodat het schutvelletje er gemakkelijk af kon komen. Ik denk, dat in de meeste boeken nu dus één of misschien twee plaatjes zitten met een geribbeld hoekje…in mijn geval drie. Dat waren de eerste stickers die ik heb ingeplakt. Daarna was het kwartje gevallen en werd het een fluitje van een cent om het plaatje van die felbegeerde molen en plaatselijke smederij in te plakken”, lachte de zeventiger en vervolgde met vrouwlief zijn en haar weg.Na wat navraag bleek mij, dat een hele ruilcultuur was ontstaan tussen de inwoners van de betrokken dorpen. Zowel jong als oud gingen mobiel op de fiets of te voet en fietstassen, rugzakken, een enkele plastic zak en jaszakken vol plaatjes vonden regionaal hun weg naar vrienden en kennissen. Buren werden ingehuurd en ‘gepusht’ om toch vooral boodschappen te doen bij de Plus en dan niet vergeten te vragen om de ‘plaatjes’. Bij de ingang van de Plus werden de mensen opgewacht door intimiderende senioren, die plaatjes probeerden te scoren van het winkelend publiek. Om de twee dagen worden de buren gecheckt, want mogelijk lagen daar nog zakjes op tafel of het dressoir.
     Arie Klomp